Ik was heel ongelukkig in mijn job. Een burn-out, zeiden ze, maar dat was het niet. Ik wou met iemand praten voor ik te diep wegzakte, ook voor mijn man en kinderen.

Toen ik naar jou reed, dacht ik: ‘Dat en dat wil ik zeggen’. Maar het werd een waterval van tranen. Alles kwam eruit, explosief soms, maar jij bleef heel rustig. En als ik naar huis reed, merkte ik dat ik zelf ook rustig was.

Ik werkte op dat moment 35 jaar op een school, maar daar liep het fout. Jij bevestigde dat sommige zaken niet oké waren en dat had ik toen echt nodig. Maar je deed meer: je moedigde me aan om een cursus te volgen en te solliciteren bij een andere school. Dat was niet evident – ik ben 55 – maar mee dankzij jou heb ik het toch maar gedaan, met succes!

En ook vanbinnen veranderde er van alles. Waar ik vroeger heel negatief was, is dat nu anders. Zo had ik vorige week een functioneringsgesprek en hoorde ik dat ik 8u zou verliezen. Mijn directrice vroeg ook wat ik van mezelf vond en ik kon toen zeggen wat mijn kwaliteiten waren. Jij had me daarbij geholpen, want vroeger had ik dat niet gekund.

Na het gesprek heb ik de klik gemaakt van: ‘Niet zo negatief, er zal wel iets uit de bus komen’. En effectief, op de laatste dag van het schooljaar zei de directrice voor alle collega’s: ‘Die uren hebben we gehouden voor jou!’ Volgend jaar heb ik mijn uren dus terug.

Weet je wat me altijd is bijgebleven? Dat je me een doosje gaf met pareltjes en steentjes. ‘Dat zijn je talent, je kwaliteiten’, zei je me. ‘Doe het maar af en toe eens open’. Ik heb dat aan veel mensen getoond en die zeiden dat ook, dat ik veel goed doe. Dat deed deugd en dat doosje heb ik nog.

Samengevat: ik doe mijn job terug graag, ik voel me een ander mens en mijn man zegt dat hij precies een andere vrouw heeft : )

M., 55, administratief medewerker