Ik was zo blij als iets dat ik bij Veerle een afspraak kon maken. Ik was een wandelende tijdbom en het was hoog tijd dat ik bij iemand terecht kon. Ik bleef maar over mijn grens gaan, al besefte ik dat op dat moment nog niet.

De stap zetten ging snel toen mijn vrouw zei: “Ge moet verder gaan, ge hebt hulp nodig.” Het was geen vijf voor twaalf, het was twaalf uur door.

Ik weet nog toen ik bij jou binnen kwam, ik was om te ontploffen. Ik was verdrietig en kwaad. De eerste keer dat ik binnen zat, was huilen, huilen, huilen. Gewoon ontlading. Dat heb ik niet meer gehad.

De begeleiding heeft ‘de lont uit het kruit gehaald’. Het eerste oogcontact gaf al direct een goed gevoel. Ik heb aan mijn vrouw nadien gezegd: “Dat klikt. Dat zit goed.” Na 1 of sessies was ik terug redelijk gekalmeerd.

Het begrip dat er was van jouw kant naar mijn situatie toe trof me. Ik kreeg ook tools aangereikt. De rust en kalmte die je uitstraalt, dàt vind ik specifiek jou. En je inlevingsvermogen. Het gaf me geregeld een déjà-vu gevoel als ik bij je zat. Ik weet niet of iedereen dat zomaar heeft.

Ik ben nu rustiger, kalmer geworden. Bij momenten kan ik me nog druk maken maar dat is de aard van het beestje. Ik probeer zaken te relativeren. En raar ook: ik moet wel zeggen dat ik soms misschien die rebel in mij ben die ik nooit was, die zegt: “Foert!”. Ik heb dat jaren tegen gehouden. Ik heb zelfs besloten me een tattoo te zetten.

Het is gedaan van altijd maar knikken tegen iedereen, meelopen. Ik kom nu ook eens voor mezelf op. Zelfs in de bikersvereniging is mijn naam veranderd. Ik wil niet meer over mijn grens gaan. Ik kan nu aangeven: “Dààr is mijn grens.” Een tijdje terug was het weer wat moeilijker. Ik moest effe mijn woede kwijt. Ademhalingsoefeningen helpen me dan. Ik word dan weer kalm.

P., 55, politie-inspecteur